Ja, de jaren 80... De jaren van Reagan, Thatcher en Gorbatsjov. En Ruud Lubbers trouwens ook. De jaren van Teletekst, kabeltelevisie en de ontvoeringen van Toos van der Valk en Freddie Heineken.
Of wat dacht je van Flodder, Schatjes en Ciske de Rat.
Nou ik keek het bovenstaande allemaal niet. Wel naar Van Kooten en De Bie. Het programma dat vanaf 1988 ‘Keek op de Week’ heette… Ik zat elke zondagavond aan ‘de buis gekluisterd’ (die term is ook oubollig geworden…) om de volgende dag op de middelbare school met m’n vrienden de belangrijkste uitspraken van al die typetjes nog eens door te nemen… Jij ook?
De Vieze Man in gesprek met ex-leraar Duits O. den Beste
In 1980 was ik 14 (3e jaar Atheneum) en in 1990 was ik net een paar jaar aan het studeren in Nijmegen. Dus laten we gemakshalve maar zeggen dat ‘de jaren 80’ mijn middelbareschooljaren waren.
En wat doen muzikanten op de middelbare? Die richten een BAND op!
Unsion in de Klokkenbar aan de Lindelaan te Helvoirt, oktober 1983. Maarten staat links op de foto, met bas.
Hierboven zien je ons, jonge pikkies, met het keyboard op 2 barkrukken (voor een statief werd nog gespaard). En drummer Cees op het biljart (hij paste nergens anders).
Rond de eeuwwisseling schreef ik een paar songs over die dierbare periode. En dit is er één van:
Zoals je ziet zagen wij er vrij normaal uit. gewoon een viertal beetje nerdy boys die heilig geloofden in hun eigen muziek. Hoewel, er was wel één vriend rondom onze band die een permanentje had. En daar zijn foto’s van. Maar die hier te plaatsen…dat kan ik hem niet aandoen. Vroeger was niet alles beter weet-je-wel. En zeker niet het haar. Want dit was de jaren 80 haarmode:
Pleegzoon #2 is een echte kletskop. Geen wonder dus dat er niemand beter ‘kletskoppen‘ kan bakken dan hij! Meer dan een weegschaaltje, kom en spatel heeft hij niet nodig. Nou ja, een oven dan.
Jazeker, de lente is begonnen. We zitten nog niet in de tweecijferige getallen qua temperatuur, maar dat komt nog wel. Binnenkort weer een uur langer licht…
Daarom vandaag een paar leuke lente-songs. Maar eerst nog even afscheid nemen van de winter…
Zo, dat is voorlopig afgerond. En dan nu: de lente!
Michel Fugain et le Big bazar: Le printemps (1976) ofwel ‘de lente’. Eén van de grote hits van deze in 1942 geboren zanger uit Grenoble (aan de voet van de Franse Alpen).
Of ‘Pieces of April’ de mooiste lente-song allertijden is mag je zelf uitmaken. Of de meest melancholische..? Het is wat mij betreft in ieder geval de lente-song met de mooiste openingszin:
‘April gave us springtime, and the promise of the flowers’
Leuk weetje: de naam van deze band is Three Dog Night’ zoals je kunt zien. Een band met drie solo-zangers uit California die, met name de eerste helft van de jaren 70, waanzinnig populair was. (3 Amerikaanse nr 1-hits, 40 miljoen verkochte platen!)
Maar die naam… die is niet zomaar bedacht vanwege die 3 zangers. Bij de Australische Aboriginals betekent een ‘three dog night’ een nacht die zó koud is dat je drie honden nodig hebt om je warm te houden… één links, één rechts en één aan het voeteneind….
Ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat je dan het best 3 kortharige jachthonden kunt kiezen. Die kruipen graag ónder het dekbed. Zelfs één scheelt dan al een hoop;-)
De muziek van Three Dog Night is erg gevariëerd, want zij waren vooral heel goed in het driestemmig vertolken van composities van anderen. Vaak jonge componisten die doordat Three Dog Night hun liedjes opnam, bekend werden.
Het is me nog niet gelukt een concert op DVD te vinden, maar op Youtube staat wel het een en ander. Vooral het concert samen met de Tennessee Symphony Orchestra is prachtig. En dat heb ik hier voor jullie ge-upload. Bijna anderhalf uurgenieten!
0:00 intro, 1:40 start concert, 52:13 “An oldfashioned lovesong’, 1:15:00 ‘Joy to the world’. Tijdens dit concert is de opstelling als volgt: Vooraan v.l.n.r. Michael Allsup (gitaar), Danny Hutton + Cory Wells (zang) en Paul Kingerly (bas/zang). Daarachter: Pat Bautz (drums, lijkt wel een metronoom, speelt ongelooflijk strak!) en Jimmy Greenspoon (toetsen). En natuurlijk het orkest.
Pleegzoon #2 houdt bijna net zoveel van Lego als van kletsen…
Sinds mei 2020 hebben we een kletskop in huis. Ja, dat is even wennen… iemand die de hele dag door praat. We hebben al eens gekscherend gezegd: “Als die ooit in zijn kist ligt, en de uitvaartbegeleider nodigt de aanwezigen uit voor een kopje koffie ter afsluiting… dan hoor je van onder het deksel iemand ‘mag ik dan een koek! roepen..”
Hoe toepasselijk is het dan ook dat pleegzoon #2 goed is in het bakken van Kletskoppen. Je weet wel, die krakende knobbelige kandijkoekjes. Binnenkort op deze site: het recept, mét instructievideo van de kletskop himself!
Onder normale omstandigheden zouden we afgelopen weekend teruggegaan zijn naar de legendarische jaren 60. Hippies, love, peace en vooral heel veel ‘music’… Want op 6 en 7 maart stonden twee edities van de muziektheatervoorstelling ‘Flashback to the Sixties’ gepland in Rosmalen.
Deze shows zijn uitgesteld tot volgend jaar, en zullen hoogstwaarschijnlijk gehouden worden in februari 2022.
Dat duurt nog even, daarom hier even lekker terugblikken:
Impressie Flashback to the Sixties. Deze beelden komen uit de laatste van 3 shows in november 2019.
En om de tijd tot het starten van de repetities een beetje door te komen… hier een paar tips!
Als je kijkt naar het ontstaan van de popmuziek in Nederland, dan staat er één stad centraal. En dat is Den Haag. En wie ‘Den Haag’ zegt, die zegt: Golden Earring.
De Golden Earring werd opgericht in 1961, en was daarmee de oudste nog bestaande rockband in Nederland. Wás, want op 5 februari 2021 kondigde de band aan te stoppen. Reden: gitarist/zanger George Kooijmans heeft de ziekte ALS. Hiermee heeft de band nog nét haar diamanten jubileum gehaald.
George Kooijmans (rechts)
Ik ben nooit een groot fan van ‘the Earring’ geweest. Maar het staat buiten kijf dat de band enorm veel betekend heeft voor de Nederlandse popmuziek. En als een van de weinige bands die ook internationaal zeer succesvol waren, was/is de Golden Earring een echt icoon. En dus een eerbetoon waard!
De allereerste single: ‘Please go’ (1965)
De band wordt opgericht in 1961 in Den Haag door bassist Rinus Gerritsen (15) en gitarist George Kooijmans (13). In de eerste jaren ‘verslijten’ de jonge heren aardig wat gitaristen en drummers. Met zanger Frans Krassenburg wordt de eerste single, ‘Please go’ dus, opgenomen. En ook de eerste grote hit: ‘That day’. Deze single haalt de 2e plaats van de hitparade. Hij wordt van nummer 1 afgehouden door… ‘Michelle’ van the Beatles. Tja…da’s geen schande…
‘That day’ (1966) is de eerste grote hit van the Golden Earring(s). De single wordt opgenomen in Londen. Dit geeft meteen de internationale aspiraties van de band aan. Weer terug in Nederland wordt de plaat meteen een sensatie. Willem ‘O’ Duys nodigt de band uit in zijn ‘Voor de vuist weg’. ‘Voor de vuist weg’ was een legendarisch en invloedrijk tv-programma.
In 1967 komt Barry Hay de gelederen versterken. En dat scheelt. Veel Nederlanders spreken in de jaren 60 nog nauwelijks Engels. En dat geldt óók voor veel popartiesten… Ze zingen graag in het Engels, omdat ze geïnspireerd worden door bands uit Engeland en de VS. Ja, Engels is ‘in’! Maar taalgebruik en uitspraak zijn vaak nogal onnozel en onbeholpen…
Barry Hay in the Sixties
…Zo niet bij Barry Hay. Want die heeft een Schotse vader en is tweetalig opgegroeid. Zijn Engels is authentiek en correct. In Barry en George heeft de Earring nu een krachtig leadzang-duo.
Wat mij betreft een van hun mooiste songs, van eind jaren zestig:
‘Just a little bit of peace in my heart’ (1968). Je hoort duidelijk de psychedelica die toen zo hip was. Let ook op de danseressen… Het herkenbare refrein begint bij 1.15.
Na een stuk of wat drummers die slechts voor korte tijd bij de band zijn, wordt Cesar Zuiderwijk in 1970 de vaste drummer. En dat zal hij de volgende 51 jaar blijven, tot het einde toe dus.
Golden Earring in haar definitieve bezetting in 1970: v.l.n.r. Ceasar Zuiderwijk (drums), George Kooijmans (gitaar/zang), Rinus Gerritsen (bas), en Barry Hay (zang, dwarsfluit)
In de jaren 60 en 70 brengt de band zo’n 30 singles uit en 18 albums (elpees) uit. Vanaf eind jaren 70 loopt het succes echter duidelijk terug. Tournees in de VS zijn verliesgevend, singles halen net wél of net niet de hitparades. De band lijkt in deze tijden van punk en wave niet aan te kunnen sluiten bij de muziekmode. Haar traditionele rock bereikt het publiek niet (meer).
In 1982 besluit de Golden Earring te stoppen. Hun manager vraagt hen echter dan wel afscheid te nemen met een knaller. Een laatste lp (‘Cut’, dat is wat een regisseur roept als een filmopname klaar is).
En op die plaat staat deze song…
Zoiets is nog nooit vertoond: een videoclip als een korte speelfilm! In plaats van alleen playbackende artiesten. De clip is geregisseerd door Dick Maas (Flodder, Amsterdamned)
Mede door de videoclip wordt ‘Twighlight Zone’ een gigantische hit (top 10 in Amerika), en daarmee ook een comeback voor de band.
Vanaf dat moment staat the Golden Earring aan de top van de Nederlandse muziekbizz. Met veel internationale toernees (vaak samen met wereldberoemde artiesten), en stadionconcerten.
Maar ook in de veel intiemere sfeer van akoestische theaterconcerten komt de band goed tot haar recht, zo blijkt. Het Haagse kwartet is een geöliede muziekmachine die ook schrijft en produceert voor andere artiesten.
En deze song zal wel voor eeuwig hun handelsmerk blijven:
7 februari 2021: Elias de Weimaraner maakt zijn eerste echte sneeuwwandeling.
Zoals je hieronder kunt zien is het bij ons opeens een sprookjeslandschap. Maar dat zal bij jou niet veel anders zijn neem ik aan. Wij zijn vanmiddag een sneeuwwandeling wezen maken. En ik denk niet dat onze hond, Elias de Weimaraner (4), dat ooit eerder mee heeft gemaakt. Ja, wel eens wat natte sneeuw die meteen smolt. Of zo’n dun poederlaagje voor een paar uur. Maar dit? Ik kan het me niet herinneren.
Als een jachthond op de uitkijk staat, of alert is, tilt ie altijd een voorpoot op.
Nu zitten we dus écht in een lockdown hier. Want autorijden of fietsen, dat gaat hier echt niet, aan de rand van het Helvoirts Broek. Strooizout willen we niet, en wanneer er een keer een sneeuwschuiver langs komt dieselen… dat is afwachten. Wat we wél kunnen is wandelen en van het landschap genieten. En daar past maar één lied bij wat mij betreft:
Voor de echte wintersfeer: Mike Batt met orkest: ‘A winter’s tale’. Hij is geen ijzersterk zanger, maar hij draagt het lied wél heel mooi voor. ‘Een goed vertolker’ noemen we dat.
Deze song werd door Mike Batt (die het hierboven dus zingt) zelf geschreven, op verzoek van zanger David Essex. Die had er een grote hit mee in december 1982/januari 1983 (nr. #2 in Engeland). Die winter was relatief zacht, maar dat mag de pret niet drukken…
De versie die een megahit werd. Essex’versie wijkt niet veel af van die van Mike Batt zelf. Alleen Batt’s timing is wel veel beter. Vergelijk maar eens.
Hier nog een video’tje met foto’s en filmpjes van vandaag.
Elias de Weimaraner in zijn eerste echte ‘Winter’s tale’.
Je ziet mij (10) hier rechtsvoor, in mijn donkerblauwe SRV-trainingspak met oranje bies…. geboeid kijkend naar de gitaristen.
Ben jij in je jonge jaren wel eens op kamp geweest? Met sportclub, schoolklas of, zoals ik hierboven, met Scouting? Dan heb je vast ook mooie herinneringen aan het zingen van liedjes bij het kampvuur!
Zoals ‘The house of the rising sun’. Dit lied:
The Animals maakten het lied wereldberoemd: nr. 1 in Engeland én Amerika.
Op 29 januari overleed Hilton Valentine. Die naam zei mij ook niets. Maar toen ik hoorde dat hij de gitarist van The Animals was, bleek er toch wel een legendarische muzikant heengegaan te zijn. Valentine is namelijk de uitvinder van het beroemde gitaarloopje waarmee ‘House of the rising sun’ begint, ook in de video hierboven dus. En zowel in Engeland als de VS de top van de hitparade halen… da’s nie niks. Dan heb je het over héél veel verkochte platen.
Hilton Valentine (1943-2021)
The house of the rising sun is een ‘traditional’ een al lang bestaand nummer dus. Sommige bronnen beweren dat het teruggaat tot de 17e eeuw. In 1905 was de tekst in ieder geval bekend, en de oudste opnamen dateren van 1933. Hier een overzicht:
Opvallend: de oudste versies hebben een (deels) andere melodie. En sommige nieuwere versies draaien uit op een soort eh….muzikale verkrachtingen... Hier een erg ingetogen versie van die originele Animals-gitarist uit 2013.
Grappig: onder deze video schrijft iemand: “De jeugd van tegenwoordig heeft geen idee meer wat talent is”… Nou, die persoon vergist zich. Want als jeugdwerker-in-hart-en-nieren wil ik jullie deze versie niet onthouden:
Tom ‘Mouse’ Smith uit Manchester. Lied begint bij 0.10
Zullen we weer eens met z’n allen ‘House of the rising sun’ gaan zingen rond het kampvuur, wanneer het weer mag? Oké, dat is dan afgesproken!
Het Eurovisie Songfestival… je houdt ervan of je haat het. Er lijkt niet veel tussen te zitten.
De eerste editie was in 1956 (Zwitserland). En tot begin jaren 70 hoorde je vooral chansons (in alle talen dan). Daarna haakte de wedstrijd aan bij de inmiddels ontstane popmuziek. Vanaf de jaren 90 werd het een soort Theater van de Wansmaak, vooral toen talloze voormalige Oostbloklanden mee gingen doen. Hebben die dan geen smaak? Natuurlijk wel, dit bedoel ik dan ook zeker niet discriminerend. Maar veel ‘Oostblokrock’ en zeker ook Slavische talen liggen ons, Westeuropeanen, nu eenmaal niet altijd zo prettig in het gehoor. Hier zie je alle winnaars op een rijtje, in vogelvlucht:
Alle 64 Songfestivalwinnaars op een rijtje
Als je zo door de jaren heen kijkt en luistert valt ook iets anders op. In het begin ging het echt om de liedjes (begeleid door een live orkest, elk land had een eigen dirigent.) Vanaf 1999 is er geen orkest meer. En vooral sinds de invoering van het televotenblijkt dat de jurken, lichtshow en dansjes belangrijker worden dan de muziek…
In 2013 deed Anouk voor Nederland mee. Tot ieders verbazing, want we dachten allemaal dat zo’n goede zangeres haar neus wel op zou halen voor dit festival. Maar nee dus. Sindsdien wordt ‘The Eurovision Songcontest’ weer meer gewaardeerd.
Op het Songfestival zien en horen we soms hele slechte liedjes, en soms ook hele goede. Dit bijvoorbeeld: de werkelijk prachtige inzending van Portugal in 2017. Terug naar hoe het begon, met een écht lied..!
Tot slot neem ik jullie nog even mee naar Den Haag, 1976. Voor Engeland deed toen Brotherhood of Man mee, met dit blije liedje:
Grappig: synchrone beelden van 1976 (finale) én een concert in 2015.
En als je naar die tekst luistert… dan zóu je kunnen denken dat dit allemaal wel heel erg sentimentele kitsch is. Ik vertaal:
“Het doet pijn om weg te gaan, Maar ik kan echt niet blijven. Er is één ding dat ik wil zeggen voordat ik vertrek: ik hou van jou, écht waar!”En even verderop
“Weet je, ik moet iedere dag werken. daarom ga ik steeds weg”….
En de titel zelf:“Bewaar al je kusjes voor mij…” Als een man dat iedere ochtend tegen zijn vrouw zou zeggen… dan lijkt mij dat eerlijk gezegd toch een beetje een eng huwelijk. Tenzij ze zwakbegaafd is of zo.
Maar nee, niets van dit alles. Want de aap komt uit de mouw in de slotregel:
“Won’t you save them for me, even though you’re only three…”
Ofwel: “Bewaar je kusjes voor mij, ook al ben je pas drie jaar oud…”
De zanger heeft het in dit lied dus niet tegen zijn vrouw / vriendin/ lekkere ding / honneponnetje... Maar tegen zijn kleine dochtertje. Geen kinderachtig liedje dus, maar eigenlijk een écht kinderliedje! En dat is dan toch wel weer schattig…
Ook Maarten keek in 1976 naar het Songfestival. Waarschijnlijk in deze pyama..!
In het vorige bericht (over ‘Alice’) schreef ik jullie dat ik wat meer zou vertellen over mijn jeugdhelden, de band Smokie. Niet om hier de komende tijd alle jaren-70 bandjes te gaan behandelen… Maar omdat dit één van de groepen is waardoor ik als dirgent beïnvloed ben. En dan vooral in de arrangementen. Van hun manier van samenzang heb ik veel geleerd. En dat is iets dat zo nu en dan in mijn arrangementen terugkeert.
Bradford ongeveer 300.000 inwoners) telt vele van deze arbeidersbuurten.
De 4 musici van Smokie komen uit Bradford, een industriestad in midden-Engeland, die qua omvang te vergelijken is met Eindhoven. De band werd opgericht in 1965 toen de bandleden tussen de 13 en 15 jaar oud waren. En zoiets hoor je terug. Ze hebben dus als tieners samen leren zingen en musiceren. En dan word je vanzelf een eenheid.
Vier Engelse ‘teenagers’…
In de jaren 70 kwamen de hits. Deze countrysong was de eerste:
In de jaren 1975-1978 volgden 10 grote hits. Waarvan twee nummer-één, zoals ‘Living next door to Alice’ dat uitgebreid aan bod komt in het blog-bericht van een paar dagen terug. In 1978 namen ze een hele mooie plaat op in Montreux (Zwitserland) met als technicus Eugene Chaplin (inderdaad, zoon van Charlie). Rotdag gehad? Uren met een helpdesk gebeld die het ook allemaal niet snapt? Moet je deze song opzetten. Knap je van op!!
Smokie met ‘oh Carol’. Lied begint bij 0.40. Niet proberen mee te zingen, dan breek je je tong;-) Dit lied staat op ‘the Montreux Album’.
In bovenstaande video (1992) zie je de tweede leadzanger Alan Barton, die in 1995 om het leven zou komen bij een ongeluk met de tourbus van de band (nabij Keulen).
De eerste zangerChris Norman was in 1986 uit de band gestapt, op weg naar een solo-carrière. Hij had al wat meer solo-dingen gedaan, waaronder deze enorme hit uit 1978 die je vast herkent:
Het was eigenlijk een geintje… Gewoon een zoetsappig duètje zingen, omdat er nog studio-tijd over is… De single haalde nr. 4 in de Amerikaanse top 100!
Na 1978 scoorde de band nog een paar kleine hits. Hieronder de laatste uit 1979. Ik vind ‘m mooi door zijn eenvoud.
Muzikanten geven tegenwoordig nogal af op DJ’s. Die grote bakken met geld verdienen door muziek te draaien die ze vooraf al hebben opgenomen. Maar zelf playbackten musici in de seventies ook… En deden niet eens heel veel moeite om het ‘live’ te laten lijken..;-)
Smokie bestaat nog steeds en treedt ook veel op. Er zit nog één origineel lid in, bassist Terry Uttley. Die speelt nu dus 55 jaar in hetzelfde bandje…
Uiteraard speelt de band veel op Goud-van-oud-festivals. Waarover nog wel eens neerbuigend gedaan wordt. ‘Geen originele leden’… en zo… Maar ja. Waar gaat het over..? Smokie’s huidige leadzanger is ‘pas’ 35 jaar lid…
Sluiten we dit bericht af met de originele stem van Smokie, en dat is Chris Norman (hier 55, nu 70 jaar). Hartelijke groet Maarten
