Onder normale omstandigheden zouden we afgelopen weekend teruggegaan zijn naar de legendarische jaren 60. Hippies, love, peace en vooral heel veel ‘music’… Want op 6 en 7 maart stonden twee edities van de muziektheatervoorstelling ‘Flashback to the Sixties’ gepland in Rosmalen.
Deze shows zijn uitgesteld tot volgend jaar, en zullen hoogstwaarschijnlijk gehouden worden in februari 2022.
Dat duurt nog even, daarom hier even lekker terugblikken:
Impressie Flashback to the Sixties. Deze beelden komen uit de laatste van 3 shows in november 2019.
En om de tijd tot het starten van de repetities een beetje door te komen… hier een paar tips!
Als je kijkt naar het ontstaan van de popmuziek in Nederland, dan staat er één stad centraal. En dat is Den Haag. En wie ‘Den Haag’ zegt, die zegt: Golden Earring.
De Golden Earring werd opgericht in 1961, en was daarmee de oudste nog bestaande rockband in Nederland. Wás, want op 5 februari 2021 kondigde de band aan te stoppen. Reden: gitarist/zanger George Kooijmans heeft de ziekte ALS. Hiermee heeft de band nog nét haar diamanten jubileum gehaald.
George Kooijmans (rechts)
Ik ben nooit een groot fan van ‘the Earring’ geweest. Maar het staat buiten kijf dat de band enorm veel betekend heeft voor de Nederlandse popmuziek. En als een van de weinige bands die ook internationaal zeer succesvol waren, was/is de Golden Earring een echt icoon. En dus een eerbetoon waard!
De allereerste single: ‘Please go’ (1965)
De band wordt opgericht in 1961 in Den Haag door bassist Rinus Gerritsen (15) en gitarist George Kooijmans (13). In de eerste jaren ‘verslijten’ de jonge heren aardig wat gitaristen en drummers. Met zanger Frans Krassenburg wordt de eerste single, ‘Please go’ dus, opgenomen. En ook de eerste grote hit: ‘That day’. Deze single haalt de 2e plaats van de hitparade. Hij wordt van nummer 1 afgehouden door… ‘Michelle’ van the Beatles. Tja…da’s geen schande…
‘That day’ (1966) is de eerste grote hit van the Golden Earring(s). De single wordt opgenomen in Londen. Dit geeft meteen de internationale aspiraties van de band aan. Weer terug in Nederland wordt de plaat meteen een sensatie. Willem ‘O’ Duys nodigt de band uit in zijn ‘Voor de vuist weg’. ‘Voor de vuist weg’ was een legendarisch en invloedrijk tv-programma.
In 1967 komt Barry Hay de gelederen versterken. En dat scheelt. Veel Nederlanders spreken in de jaren 60 nog nauwelijks Engels. En dat geldt óók voor veel popartiesten… Ze zingen graag in het Engels, omdat ze geïnspireerd worden door bands uit Engeland en de VS. Ja, Engels is ‘in’! Maar taalgebruik en uitspraak zijn vaak nogal onnozel en onbeholpen…
Barry Hay in the Sixties
…Zo niet bij Barry Hay. Want die heeft een Schotse vader en is tweetalig opgegroeid. Zijn Engels is authentiek en correct. In Barry en George heeft de Earring nu een krachtig leadzang-duo.
Wat mij betreft een van hun mooiste songs, van eind jaren zestig:
‘Just a little bit of peace in my heart’ (1968). Je hoort duidelijk de psychedelica die toen zo hip was. Let ook op de danseressen… Het herkenbare refrein begint bij 1.15.
Na een stuk of wat drummers die slechts voor korte tijd bij de band zijn, wordt Cesar Zuiderwijk in 1970 de vaste drummer. En dat zal hij de volgende 51 jaar blijven, tot het einde toe dus.
Golden Earring in haar definitieve bezetting in 1970: v.l.n.r. Ceasar Zuiderwijk (drums), George Kooijmans (gitaar/zang), Rinus Gerritsen (bas), en Barry Hay (zang, dwarsfluit)
In de jaren 60 en 70 brengt de band zo’n 30 singles uit en 18 albums (elpees) uit. Vanaf eind jaren 70 loopt het succes echter duidelijk terug. Tournees in de VS zijn verliesgevend, singles halen net wél of net niet de hitparades. De band lijkt in deze tijden van punk en wave niet aan te kunnen sluiten bij de muziekmode. Haar traditionele rock bereikt het publiek niet (meer).
In 1982 besluit de Golden Earring te stoppen. Hun manager vraagt hen echter dan wel afscheid te nemen met een knaller. Een laatste lp (‘Cut’, dat is wat een regisseur roept als een filmopname klaar is).
En op die plaat staat deze song…
Zoiets is nog nooit vertoond: een videoclip als een korte speelfilm! In plaats van alleen playbackende artiesten. De clip is geregisseerd door Dick Maas (Flodder, Amsterdamned)
Mede door de videoclip wordt ‘Twighlight Zone’ een gigantische hit (top 10 in Amerika), en daarmee ook een comeback voor de band.
Vanaf dat moment staat the Golden Earring aan de top van de Nederlandse muziekbizz. Met veel internationale toernees (vaak samen met wereldberoemde artiesten), en stadionconcerten.
Maar ook in de veel intiemere sfeer van akoestische theaterconcerten komt de band goed tot haar recht, zo blijkt. Het Haagse kwartet is een geöliede muziekmachine die ook schrijft en produceert voor andere artiesten.
En deze song zal wel voor eeuwig hun handelsmerk blijven:
7 februari 2021: Elias de Weimaraner maakt zijn eerste echte sneeuwwandeling.
Zoals je hieronder kunt zien is het bij ons opeens een sprookjeslandschap. Maar dat zal bij jou niet veel anders zijn neem ik aan. Wij zijn vanmiddag een sneeuwwandeling wezen maken. En ik denk niet dat onze hond, Elias de Weimaraner (4), dat ooit eerder mee heeft gemaakt. Ja, wel eens wat natte sneeuw die meteen smolt. Of zo’n dun poederlaagje voor een paar uur. Maar dit? Ik kan het me niet herinneren.
Als een jachthond op de uitkijk staat, of alert is, tilt ie altijd een voorpoot op.
Nu zitten we dus écht in een lockdown hier. Want autorijden of fietsen, dat gaat hier echt niet, aan de rand van het Helvoirts Broek. Strooizout willen we niet, en wanneer er een keer een sneeuwschuiver langs komt dieselen… dat is afwachten. Wat we wél kunnen is wandelen en van het landschap genieten. En daar past maar één lied bij wat mij betreft:
Voor de echte wintersfeer: Mike Batt met orkest: ‘A winter’s tale’. Hij is geen ijzersterk zanger, maar hij draagt het lied wél heel mooi voor. ‘Een goed vertolker’ noemen we dat.
Deze song werd door Mike Batt (die het hierboven dus zingt) zelf geschreven, op verzoek van zanger David Essex. Die had er een grote hit mee in december 1982/januari 1983 (nr. #2 in Engeland). Die winter was relatief zacht, maar dat mag de pret niet drukken…
De versie die een megahit werd. Essex’versie wijkt niet veel af van die van Mike Batt zelf. Alleen Batt’s timing is wel veel beter. Vergelijk maar eens.
Hier nog een video’tje met foto’s en filmpjes van vandaag.
Elias de Weimaraner in zijn eerste echte ‘Winter’s tale’.
Je ziet mij (10) hier rechtsvoor, in mijn donkerblauwe SRV-trainingspak met oranje bies…. geboeid kijkend naar de gitaristen.
Ben jij in je jonge jaren wel eens op kamp geweest? Met sportclub, schoolklas of, zoals ik hierboven, met Scouting? Dan heb je vast ook mooie herinneringen aan het zingen van liedjes bij het kampvuur!
Zoals ‘The house of the rising sun’. Dit lied:
The Animals maakten het lied wereldberoemd: nr. 1 in Engeland én Amerika.
Op 29 januari overleed Hilton Valentine. Die naam zei mij ook niets. Maar toen ik hoorde dat hij de gitarist van The Animals was, bleek er toch wel een legendarische muzikant heengegaan te zijn. Valentine is namelijk de uitvinder van het beroemde gitaarloopje waarmee ‘House of the rising sun’ begint, ook in de video hierboven dus. En zowel in Engeland als de VS de top van de hitparade halen… da’s nie niks. Dan heb je het over héél veel verkochte platen.
Hilton Valentine (1943-2021)
The house of the rising sun is een ‘traditional’ een al lang bestaand nummer dus. Sommige bronnen beweren dat het teruggaat tot de 17e eeuw. In 1905 was de tekst in ieder geval bekend, en de oudste opnamen dateren van 1933. Hier een overzicht:
Opvallend: de oudste versies hebben een (deels) andere melodie. En sommige nieuwere versies draaien uit op een soort eh….muzikale verkrachtingen... Hier een erg ingetogen versie van die originele Animals-gitarist uit 2013.
Grappig: onder deze video schrijft iemand: “De jeugd van tegenwoordig heeft geen idee meer wat talent is”… Nou, die persoon vergist zich. Want als jeugdwerker-in-hart-en-nieren wil ik jullie deze versie niet onthouden:
Tom ‘Mouse’ Smith uit Manchester. Lied begint bij 0.10
Zullen we weer eens met z’n allen ‘House of the rising sun’ gaan zingen rond het kampvuur, wanneer het weer mag? Oké, dat is dan afgesproken!
Het Eurovisie Songfestival… je houdt ervan of je haat het. Er lijkt niet veel tussen te zitten.
De eerste editie was in 1956 (Zwitserland). En tot begin jaren 70 hoorde je vooral chansons (in alle talen dan). Daarna haakte de wedstrijd aan bij de inmiddels ontstane popmuziek. Vanaf de jaren 90 werd het een soort Theater van de Wansmaak, vooral toen talloze voormalige Oostbloklanden mee gingen doen. Hebben die dan geen smaak? Natuurlijk wel, dit bedoel ik dan ook zeker niet discriminerend. Maar veel ‘Oostblokrock’ en zeker ook Slavische talen liggen ons, Westeuropeanen, nu eenmaal niet altijd zo prettig in het gehoor. Hier zie je alle winnaars op een rijtje, in vogelvlucht:
Alle 64 Songfestivalwinnaars op een rijtje
Als je zo door de jaren heen kijkt en luistert valt ook iets anders op. In het begin ging het echt om de liedjes (begeleid door een live orkest, elk land had een eigen dirigent.) Vanaf 1999 is er geen orkest meer. En vooral sinds de invoering van het televotenblijkt dat de jurken, lichtshow en dansjes belangrijker worden dan de muziek…
In 2013 deed Anouk voor Nederland mee. Tot ieders verbazing, want we dachten allemaal dat zo’n goede zangeres haar neus wel op zou halen voor dit festival. Maar nee dus. Sindsdien wordt ‘The Eurovision Songcontest’ weer meer gewaardeerd.
Op het Songfestival zien en horen we soms hele slechte liedjes, en soms ook hele goede. Dit bijvoorbeeld: de werkelijk prachtige inzending van Portugal in 2017. Terug naar hoe het begon, met een écht lied..!
Tot slot neem ik jullie nog even mee naar Den Haag, 1976. Voor Engeland deed toen Brotherhood of Man mee, met dit blije liedje:
Grappig: synchrone beelden van 1976 (finale) én een concert in 2015.
En als je naar die tekst luistert… dan zóu je kunnen denken dat dit allemaal wel heel erg sentimentele kitsch is. Ik vertaal:
“Het doet pijn om weg te gaan, Maar ik kan echt niet blijven. Er is één ding dat ik wil zeggen voordat ik vertrek: ik hou van jou, écht waar!”En even verderop
“Weet je, ik moet iedere dag werken. daarom ga ik steeds weg”….
En de titel zelf:“Bewaar al je kusjes voor mij…” Als een man dat iedere ochtend tegen zijn vrouw zou zeggen… dan lijkt mij dat eerlijk gezegd toch een beetje een eng huwelijk. Tenzij ze zwakbegaafd is of zo.
Maar nee, niets van dit alles. Want de aap komt uit de mouw in de slotregel:
“Won’t you save them for me, even though you’re only three…”
Ofwel: “Bewaar je kusjes voor mij, ook al ben je pas drie jaar oud…”
De zanger heeft het in dit lied dus niet tegen zijn vrouw / vriendin/ lekkere ding / honneponnetje... Maar tegen zijn kleine dochtertje. Geen kinderachtig liedje dus, maar eigenlijk een écht kinderliedje! En dat is dan toch wel weer schattig…
Ook Maarten keek in 1976 naar het Songfestival. Waarschijnlijk in deze pyama..!
In het vorige bericht (over ‘Alice’) schreef ik jullie dat ik wat meer zou vertellen over mijn jeugdhelden, de band Smokie. Niet om hier de komende tijd alle jaren-70 bandjes te gaan behandelen… Maar omdat dit één van de groepen is waardoor ik als dirgent beïnvloed ben. En dan vooral in de arrangementen. Van hun manier van samenzang heb ik veel geleerd. En dat is iets dat zo nu en dan in mijn arrangementen terugkeert.
Bradford ongeveer 300.000 inwoners) telt vele van deze arbeidersbuurten.
De 4 musici van Smokie komen uit Bradford, een industriestad in midden-Engeland, die qua omvang te vergelijken is met Eindhoven. De band werd opgericht in 1965 toen de bandleden tussen de 13 en 15 jaar oud waren. En zoiets hoor je terug. Ze hebben dus als tieners samen leren zingen en musiceren. En dan word je vanzelf een eenheid.
Vier Engelse ‘teenagers’…
In de jaren 70 kwamen de hits. Deze countrysong was de eerste:
In de jaren 1975-1978 volgden 10 grote hits. Waarvan twee nummer-één, zoals ‘Living next door to Alice’ dat uitgebreid aan bod komt in het blog-bericht van een paar dagen terug. In 1978 namen ze een hele mooie plaat op in Montreux (Zwitserland) met als technicus Eugene Chaplin (inderdaad, zoon van Charlie). Rotdag gehad? Uren met een helpdesk gebeld die het ook allemaal niet snapt? Moet je deze song opzetten. Knap je van op!!
Smokie met ‘oh Carol’. Lied begint bij 0.40. Niet proberen mee te zingen, dan breek je je tong;-) Dit lied staat op ‘the Montreux Album’.
In bovenstaande video (1992) zie je de tweede leadzanger Alan Barton, die in 1995 om het leven zou komen bij een ongeluk met de tourbus van de band (nabij Keulen).
De eerste zangerChris Norman was in 1986 uit de band gestapt, op weg naar een solo-carrière. Hij had al wat meer solo-dingen gedaan, waaronder deze enorme hit uit 1978 die je vast herkent:
Het was eigenlijk een geintje… Gewoon een zoetsappig duètje zingen, omdat er nog studio-tijd over is… De single haalde nr. 4 in de Amerikaanse top 100!
Na 1978 scoorde de band nog een paar kleine hits. Hieronder de laatste uit 1979. Ik vind ‘m mooi door zijn eenvoud.
Muzikanten geven tegenwoordig nogal af op DJ’s. Die grote bakken met geld verdienen door muziek te draaien die ze vooraf al hebben opgenomen. Maar zelf playbackten musici in de seventies ook… En deden niet eens heel veel moeite om het ‘live’ te laten lijken..;-)
Smokie bestaat nog steeds en treedt ook veel op. Er zit nog één origineel lid in, bassist Terry Uttley. Die speelt nu dus 55 jaar in hetzelfde bandje…
Uiteraard speelt de band veel op Goud-van-oud-festivals. Waarover nog wel eens neerbuigend gedaan wordt. ‘Geen originele leden’… en zo… Maar ja. Waar gaat het over..? Smokie’s huidige leadzanger is ‘pas’ 35 jaar lid…
Sluiten we dit bericht af met de originele stem van Smokie, en dat is Chris Norman (hier 55, nu 70 jaar). Hartelijke groet Maarten
Ik ga jullie iets vertellen over een grote hit van Smokie. In mijn biografie kun je lezen dat de leden van deze Engelse band een beetje mijn jeugdhelden waren. Eerst even een clipje over wie we het hebben:
Living next door to Alice; het verhaal van een jongen die al van kleins af aan verliefd is op zijn buurmeisje Alice (‘for 24 years’). Maar haar dat nooit heeft durven vertellen. Totdat ze plotseling verhuist en hij beseft dat zijn kans voorgoed verkeken is.
‘Living next door to Alice’ dus. Een enorme hit uit ’77 (in Nederland nr. 1, in Engeland nr. 3). Waarmee daarna van alles zou gaan gebeuren.
Iedereen die in de jaren 90 ooit een feestje bezocht kent deze persiflage:
‘Gompie‘, ofwel Peter Koelewijn, in 1995
Het verhaal achter ‘Who the f#ck is Alice’ is als volgt: Een zekere Rob Peters (platendirecteur) zat eens in café Gompie in Nijmegen. Daar werd ‘Living next door to Alice’ van Smokie vaak gedraaid. En iedere keer als de naam Alice viel, draaide de DJ het volume weg en schreeuwde het publiek dus ‘Who the f#ck is Alice!’. Peters zag er een hit in. En nam het op met de Eindhovense producer Peter Koelewijn (ja, die van ‘Kom van dat dak af’).
Maar… het kan altijd gekker. Want het liedje werd hierna opgepikt door talloze Polka-bandjes die spelen op van die Oktoberfesten en Lederhosenfestivals. Luister bijvoorbeeld even naar Jimmy Sturr en zijn orkest. Goede blazers trouwens..!
Jimmy Sturr met de ‘Alice-polka’.
Over Smokie, de band van de originele single uit ’77 dus, vertel ik een andere keer meer. Ze hebben nog meer hits gehad, en sowieso veel mooie songs uitgebracht. Mocht je interesse hebben dan is dit een aanrader:
‘Living next door to Alice’ is door heel veel artiesten opgenomen, in heel veel talen. Serieuze versies én persiflages. Hieronder nog even aandacht voor een versie uit 2016 die er een beetje tussenin hangt. Een die mij emotioneel wel raakt. Lees daarvoor eerst het verhaal dat erbij hoort!
In 2016 kwalificeerde het voetbalteam van Noord-Ierland zich voor het eerst voor het EK. Ho! Stop! Lees ook verder als je niks met voetbal hebt!! Let wel: het gaat hier niet over het ‘gewone’ Ierland. Maar over het noordelijke deel, dat hoort bij het Verenigd Koninkrijk.
De grens tussen Noord Ierland en Ierland is nu weer actueel met de Brexit. Want het VK is uit de EU (dus Noord-Ierland óók), maar Ierland niet…
Noord-Ierland heeft een moeizame geschiedenis. Het is vrij arm, met veel sociale problemen en werkeloosheid. Het ligt een beetje in een uithoek van Europa, dat helpt ook niet echt. Daarnaast was er tientallen jaren een godsdienststrijd tussen Katholieken (willen bij Ierland) en Protestanten (willen bij het Verenigd Koninkrijk blijven). Misschien herinner je je de vele bloedige aanslagen van de IRA nog.
Het land heeft altijd, als een soort Calimero, op moeten boksen tegen sterke en rijkere buren Ierland, Schotland en Engeland. Maar Noord-Ieren hebben natuurlijk wel hun trots. En die trots werd in 2016 beloond! Doordat het nationale team zich dus voor het eerst, volkomen onverwacht, kwalificeerde voor het EK voetbal, Parijs 2016.
Het kleine dappere landje (éénderde van NL, nog geen 2 miljoen inwoners) wil graag voor vol aangezien worden. En dat was nu gelukt: mee mogen doen was al een overwinning!
Vooraf vierde de selectie + staf het succes met hun versie van ‘Alice’. Onder de titel ‘Making our way to Paris’ (Samen op weg naar Parijs). Kijk en luister. Misschien raakte het bij jou ook wel een snaar! Hartelijke groet Maarten
Het lied begint bij 0.38. Voor het eerst sinds WK 1986 (30 jaar ervoor dus) mocht Noord-Ierland meedoen aan een groot toernooi. De opbrengst van dit lied ging overigens naar de (kinder-)kankerbestrijding.
Ik ga het met jullie vandaag hebben over liefde voor muziek. En wel de gelijknamige nummer 1-hit van Raymond van het Groenewoud uit 1990.
Kijk en luister eerst maar even.
Raymond van het Groenewoud live met orkest in 1992. Lied begint bij 0.30.
Dit lied begint met “Gisteren ging ik naar de cinema…” Vervolgens vertelt de zanger over een film waarin hij een swingende gospel-kerkdienst zag, waar hij erg van onder de indruk was. Beter dan de kerk in Vlaanderen (“Met zo’n uitgescheten, murmelende pastoor”). En met het gospelritme wordt met dit lied een ode aan de (zwarte) muziek gebracht. Maar dit lied is niet zomaar verzonnen!
James Brown als zingende pastoor
Van het Groenewoud schreef het lied nadat hij zelf werkelijk in de bioscoop een film gezien had die erg veel indruk op hem maakte. En die film, dat was The Blues Brothers (1980). Als je van muziek houdt… dan móet je die film echt gezien hebben. Écht!
Dan Aykroyd en John Belushi als Elwood en Jake Blues
Het verhaal in het kort: Twee broers zijn opgegroeid in een weeshuis. Als ze dat na lange tijd weer eens bezoeken, horen ze van Moeder-Overste dat het weeshuis dicht moet vanwege een belastingschuld. Ze bieden aan dat geld wel even te ‘regelen‘. Als je snapt wat ik bedoel…
…Maar daarmee gaat Moeder-Overste niet akkoord, en ze mept de heren de trap af met de woorden “kom niet meer terug voordat je je leven gebeterd hebt!” Met enige tegenzin gaan ze naar de kerk. En daar krijgt Jake een visioen.
…”The band. The bánd? The BAND. THE BAND!!!
Ze besluiten hun vroegere band weer bij elkaar te brengen, daarmee een paar concerten te geven en met die opbrengst het weeshuis te redden. Dat valt echter nog niet mee, want de meeste musici hebben inmiddels prima baantjes. Er zijn enige aansporingen (lees: dreigementen…) voor nodig.
De trompettist is nu oberkelner in een sjiek restaurant
Alle ‘bandleden’ in de film waren in werkelijkheid ook echt musici. En verder doen er legendarische artiesten aan mee. Zoals bijvoorbeeld Ray Charles (als eigenaar van een muziekinstrumentenwinkel), John Lee Hooker (als straatmuzikant), Aretha Franklin (als eigenaresse van een snackbar) en James Brown dus als pastoor.
De gitarist runt nu een snackbar, samen met zijn dominante vrouw ‘Aretha‘. “THINK!” zingt ze. Denk goed na waar je aan begint!
De film is opgenomen in Chicago, en legendarisch geworden door de achtervolgingen waarbij een compleet winkelcentrum en ruim 200 politie-auto’s in de puinpoeier gereden werden. (Dat centrum stond overigens toch al op het punt gesloopt te worden).
Maar… je hoeft echt niet van politie- of actiefilms te houden om hier heel veel plezier aan te beleven. En muzikale inspiratie uit te halen!
Ik wens alle bezoekers van deze site een prachtig 2021 toe! Een lekker jaar (en daar hoop ik met deze site een beetje aan bij te dragen) en zeker ook een jaar waar muziek in zit! Natuurlijk geef ik jullie ook in 2021 weer tips.
Tips voor hapjes, gerechten en maaltijden. Waarbij we voedselverspilling en plasticproberen te vermijden. Zonder extremist te worden dan wel;-)
En verder geef ik uiteraard als dirigent ook graag muzikale tips, zet een artiest in het zonnetje of plaats gewoon een leuk clipje.
En dan nu: een nieuw begin! De soundtrack van de musical The Wiz is er ook in het Nederlands!
Ik heb het ook even op moeten zoeken, maar op 16 november gaf ik jullie wat tips om voedselverspilling te voorkomen. Onder de titel OPMAAKWEEK. Nou, vandaag is het Derde Kerstdag en dat is bij uitstek dé opmaakdág ofwel KLIEKJESDAGvan het jaar! (Maar de rest van de week mag het ook nog hoor)
Heerlijk hè, dat sommige dingen nooit veranderen! De kleren zijn nog steeds tuttig, er is nét iets te goed over nagedacht. En je hoort nog steeds een Gooise r (‘Gooise êww’). Maar… muzikaal zit het retegoed in elkaar en aanstekelijk is het ook nog altijd. Kom op, video’tje afspelen en even die Kerstkilo’s eraf swingen! Ja jij ook! Zet weg die ijscoupe!
Kliekjesdag kennen we allemaal toch? Nou dat is nooit zo gemakkelijk als na Kerst.
Alle vlees dat over is: in hapklare stukjes snijden en opbakken in koekenpan. Ja, gewoon door elkaar. Uien, paprika kunnen er iets later bij. Je kunt er zelfs een stoofschotel van maken als je nog een paar bodempjes wijn over hebt. Erbij gieten en nog 10 minuten op laag vuur laten garen met deksel. (Ook voor kinderen, alle alcohol vervliegt!)
Allerlei brood, broodjes, stukkes stokbrood: in sneetjes snijden (als het dat al niet zijn), licht besmeren met boter, beetje peper/zout en 10 minuten in oven/tostie-ijzer /koekenpan (laag vuur).
Nog sla over, maar te weinig? Vul aan met rauwkost / gekookt ei / fruit / blikje mais.
Nou, dat gaan jullie voor elkaar krijgen, daar heb ik alle vertrouwen in.
En dan nu, om dit kerstweekend-met-drie-zondagen sfeervol af te sluiten: De Kerstezel. Harrie Jekkers is de zanger van Klein Orkest. Je weet wel, de band van ‘Over de muur’ en ‘Oh oh Den Haag’. Maar hij is ook een van de sympathiekste verhalenvertellers die ik ken. Onderstaand lied schreef hij voor Kinderen voor Kinderen. Maar hier zie en hoor je het in de live-uitvoering uit zijn theatershow. Succes met de kliekjes!
